Geen Decor! Geen Costuum! Geen Effecten! Zuiver acteren!

Arif Hakan voert in zijn eenmansspel “Dagboek van een Gek” een artistiek experiment uit onder leiding van Vedat Gultekin en combineert drie theaterstijlen. 

Het stuk vertelt het leven van een ambtenaar die in het 19e-eeuwse Rusland leeft. Onze held, Poprichev, is een schizofrene patiënt. Hij begint te geloven dat de honden onderling praten, brieven uitwisselen en een spionagenetwerk vormen. Als hij verneemt dat de dochter van de algemeen directeur, op wie hij smoorverliefd is, met iemand anders gaat trouwen, kan hij de feiten niet aan. Hij begint zichzelf te beschouwen als de koning van Spanje. Hij komt  in een psychiatrische instelling en wordt gemarteld vanwege de behandelmethoden van die tijd.

De drie verschillende stijlen die op het spel worden toegepast, zijn:

1- Realistisch acteren: het spel wordt van begin tot eind realistisch gespeeld. Er zit dus absoluut geen vervalsing, overdrijving of karikatuur in. Natuurlijk is het effect van de observatie van  Hakan  Arif in een psychiatrisch ziekenhuis gedurende bijna een jaar groot hierin. 

2- Episch theater: het stuk wordt van begin tot eind aan het publiek verteld. De acteur staat altijd in contact met het publiek. De vierde wand is verbrijzeld.. 

3- Empty Space Theatre: Het spel is volledig gebaseerd op puur acteerwerk. Zonder decor, zonder kostuum, make-up of effecten. Er staat maar één stoel op het podium en deze stoel is soms de deur, soms het bed, soms de muur..