Geen Decor! Geen Costuum! Geen Effecten! Zuiver acteren!

Hakan Arif voert in zijn eenmansspel”Dagboek van een Gek” een artistiek experiment uit onder leiding van Vedat Gültekin en combineert drie theaterstijlen. 

Het stuk vertelt het leven van een ambtenaar die in het 19e-eeuwse Rusland woont. Onze held, Poprichev, is een schizofrene patiënt. Hij begint te geloven dat de honden onderling praten, sms’en en een spionagenetwerk vormen. Als hij verneemt dat de dochter van de generale manager, op wie hij smoorverliefd is, met iemand anders gaat trouwen, kan hij de feiten niet aan. Hij begint zichzelf te beschouwen als de koning van Spanje. Hij komt  in een psychiatrische instelling en wordt gemarteld vanwege de behandelmethoden van die tijd.

De drie verschillende stijlen die op het spel worden toegepast, zijn:

1- Realistisch acteren: het spel wordt van begin tot eind realistisch gespeeld. Er zit dus absoluut geen vervalsing, overdrijving of karikatuur in. Natuurlijk is het effect van de observatie van  Hakan  Arif in een psychiatrisch ziekenhuis gedurende bijna een jaar groot hierin. 

2- Episch theater: het stuk wordt van begin tot eind aan het publiek verteld. De acteur staat altijd in contact met het publiek. De vierde wand is verbrijzeld.. 

3- Lege ruimte theater: Het spel is volledig gebaseerd op puur acteerwerk. Zonder decor, zonder kostuum, make-up of effecten. Er staat maar één stoel op het podium en deze stoel is soms de deur, soms het bed, soms de muur..